Historia

Największy legnicki klub sportowy powstał 14 września 1971 roku, gdy walne zgromadzenie zmieniło statut i nazwę klubu Międzyzakładowy Związkowy Klub Sportowy w Legnicy na Klub Sportowy Miedź w Legnicy oraz powołało pierwszy zarząd. Tak zrodziła się Miedź, która w 1992 roku sięgnęła po Puchar Polski, a w sezonie 2017/2018 wywalczyła historyczny awans do najwyższej klasy rozgrywkowej w kraju.

Jak czytamy w klubowej kronice, do czasu powstania Klubu Sportowego Miedź Legnica sytuacja sportu wyczynowego na terenie miasta była wręcz katastrofalna. Założeniem funkcjonowania Międzyzakładowego Związkowego Klubu Sportowego Legnica było finansowanie sportowego bytu poprzez wszystkie legnickie zakłady pracy. W praktyce okazało się to zadaniem niewykonalnym, co skutkowało zadłużaniem się i narastającym kryzysem posiadającego wówczas dziesięć sekcji klubu.



28 lipca 1971 roku z inicjatywy zarządu MZKS-u doszło do spotkania środowisk społeczno-politycznych i sportowych Legnicy, podczas którego zapadła decyzja o reorganizacji wielosekcyjnego klubu MZKS Legnica. Wsparcie nowopowstałej Miedzi zadeklarowały największe wówczas legnickie zakłady pracy, takie jak huta Miedzi, ZM „Legmet” i Fabryka Przewodów Nawojowych. Miedź przejęła będące w trakcie rozgrywek sekcje piłki nożnej (liga okręgowa seniorów i juniorów oraz klasa „B” seniorów), boksu (liga międzywojewódzka), piłki ręcznej (liga międzywojewódzka seniorów i klasa „A” juniorów) oraz koszykówki (liga okręgowa seniorów i juniorów). Pozostałe sekcje dawnego MZKS-u zostały zlikwidowane lub przekazane do innych legnickich klubów.

To wszystko dokonało się już w trakcie walnego zgromadzenia 14 września 1971 roku, podczas którego zmieniono statut i nazwę klubu Międzyzakładowy Związkowy Klub Sportowy w Legnicy na Klub Sportowy „Miedź” w Legnicy. W skład pierwszego zarządu weszli Witold Grabowski (prezes), Franciszek Kowalski (wiceprezes), Roman Bury (wiceprezes), Henryk Jędrysiak (wiceprezes), Leon Ortyl (skarbnik), Michał Sakowski (sekretarz), Józef Spyra (kierownik sekcji piłki nożnej), Zygmunt Wierzbowski (zastępca kierownika SPN), Jerzy Szałkowski (kierownik sekcji koszykówki), Adam Kozłowski, Bogdan Król, Witold Nowak, Andrzej Makuch, Józef Buzon, Tadeusz Baczyński, Roman Kozłowski, Ferdynand Humen, Franciszek Kubowski (kierownik sekcji piłki ręcznej), Ryszard Ponachajba (kierownik sekcji boksu), Konstanty Szamreta.

W tym składzie zarząd funkcjonował jedynie do sierpnia 1972 roku i rezygnacji prezesa Witolda Grabowskiego, który objął funkcję przewodniczącego Frontu Jedności Narodu dla miasta i powiatu Legnica. 1 sierpnia 1972 roku prezesem Klubu Sportowego „Miedź” wybrano Franciszka Kowalskiego, a zarząd klubu uzupełnili Józef Spyra (wiceprezes ds. sportowych), Bartłomiej Zaleski (wiceprezes ds. organizacyjnych), Ryszard Ponachajba (wiceprezes ds. finansowych), Leon Ortyl (skarbnik), Michał Sakowski (sekretarz), Tadeusz Rutkowski (kierownik sekcji piłki nożnej), Zenon Hołówko (kierownik sekcji bokserskiej), Mieczysław Matysiak (kierownik sekcji piłki ręcznej), Jerzy Szałkowski (kierownik sekcji koszykówki), Witold Peskowski (kierownik sekcji tenisa ziemnego), Franciszek Kubowski (opiekun sekcji piłki ręcznej), Stanisław Starak, Józef Buzon, Tadeusz Baczyński, Zygmunt Wierzbowski, Adam Kozłowski, Konstanty Szamreta, Tadeusz Janiszewski, Roman Bury, Henryk Jędrysiak.

Kolejną ważną w historii Miedzi datą jest 3 grudnia 1971 roku. Wówczas wpisano statut klubu do rejestru w Urzędzie Spraw Wewnętrznych Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu. Co ważne, KS „Miedź” Legnica nie został zapisany pod własnym, nowym numerem, a jedynie dopisany do numeru przydzielonego w 1967 r. MZKS-owi (nr 2061). To oznacza, że de facto doszło do przerejestrowania klubu. Potwierdza to, iż Miedź była bezpośrednim spadkobiercą i kontynuatorem historii legnickiego MZKS-u. „Miedzianka” przejęła też wszelkie aktywa i pasywa poprzednika. Wciąż była też członkiem Federacji Sportowej Hutnik. Klub przyjął za datę powstania rok 1971, jednak posiada pełne prawo do utożsamiania się z tradycją założonego cztery lata wcześniej MZKS-u.



Nowe otwarcie w historii legnickiego sportu miało być pierwszym krokiem w budowie wielosekcyjnego klubu na solidnych fundamentach. 9 marca 1972 roku zarząd Miedzi włączył do klubu sekcję tenisa ziemnego, działającą do tej pory jako sekcja społeczna przy ZM „Legmet”. Ponadto zakłady opiekuńcze pod swe skrzydła przejęły zaniedbane obiekty sportowe. Huta Miedzi zaopiekowała się stadionem w Parku Miejskim, a ZM „Legmet” halą sportową.

W sezonie 1971/1972 trenerem legniczan został czechosłowacki szkoleniowiec Josef Stanko. Miedź występowała wówczas w złożonej z 13 zespołów grupie I ligi okręgowej, rozgrywając 24 spotkania: Miedź – Pogoń Oleśnica 2:1, Miedź – Pafawag Wrocław 5:0, Włókniarz Kudowa – Miedź 0:2, Miedź – PKS Odra Wrocław 0:0, Zagłębie Ib Wałbrzych – Miedź 7:0, Miedź – Hutnik Szczytna 2:0, Miedź – Polar Zakrzów 4:1, Miedź – Polonia Świdnica 3:1, Śląsk Ib Wrocław – Miedź 1:0, Miedź – Rokita Brzeg Dolny 2:3, Miedź – Ślęza Wrocław 1:1, Nysa Kłodzko – Miedź 2:1 (jesień 14 pkt, bramki 22:17), Pogoń – Miedź 2:3, Pafawag – Miedź 3:1, Miedź – Włókniarz 1:0, PKS Odra – Miedź 2:1, Miedź – Zagłębie Ib 1:0, Hutnik – Miedź 1:0, Polar – Miedź 1:1, Polonia – Miedź 0:0, Miedź – Śląsk Ib 1:3, Rokita – Miedź 2:1, Ślęza – Miedź 3:0, Miedź – Nysa 1:0 (wiosna 10 pkt, bramki 11:17). Ostatecznie swój premierowy sezon Miedź zakończyła na szóstej pozycji na czwartym poziomie rozgrywkowym z 24 punktami uzyskanymi za 10 zwycięstw, 4 remisy i 10 porażek oraz bilansem bramkowym 33:34. Awans do III ligi uzyskała wówczas PKS Odra Wrocław, która po trzech barażowych meczach pokonała mistrza grupy II Bielawiankę Bielawa. Z kolei rezerwy Miedzi zajęły drugie miejsce w klasie B, ustępując Victorii Rzeszotary. Juniorzy zdobyli wicemistrzostwo ligi juniorów, plasując się za Turowem Zgorzelec.

Pierwszy znaczący sukces drużyna znad Kaczawy odniosła w sezonie 1976/1977. Zespół dowodzony przez trenera Kazimierza Niemietiuka po raz pierwszy w historii klubu wywalczył przepustkę do wyższej klasy rozgrywkowej w sportowej rywalizacji. Legniczanie zdominowali rozgrywki, w 26 meczach odnieśli 22 zwycięstwa, notując 4 remisy, przy imponującym bilansie bramkowym 93:13. Niejako po drodze, rozbijając w derbach miasta 9:0 Konfeks Legnica, a następnie odnosząc zwycięstwo 10:0 nad Odlewnikiem Gromadka, będące do dzisiaj najwyższym ligowym tryumfem Miedzi. Później odbyły się pamiętne baraże z Czarnymi Żagań, które zespół znad Kaczawy po dwóch bezbramkowych remisach rozstrzygnął na swoją korzyść w serii rzutów karnych. Bohaterem został Kazimierz Motylewski, który obronił trzy jedenastki! 


Fot. archiwum Władysława Morocha

Po awansie do III ligi w sezonie 1984/1985, również pod wodzą Niemietiuka, Miedź już nigdy nie spadła poniżej trzeciego poziomu rozgrywkowego w kraju. Sezon 1988/1989 zakończył się kolejnym znaczącym osiągnięciem. Trener Antoni Konsewicz wprowadził legniczan do II ligi. Do awansu znów potrzebne Miedzi były baraże. W nich dolnośląski zespół pokonał faworyzowanego Górnika Knurów, który w dwóch poprzednich sezonach bezskutecznie dobijał się do ekstraklasy. Na Górnym Śląsku legniczanie wygrali 2:1, po golach Roberta Bzdyka i Roberta Muranowicza. W rewanżu to biało-zielono-czarni zwyciężyli 1:0, ale taki wynik promował Miedź. 

Pomału rodziła się drużyna, która w 1992 roku sięgnęła po Puchar Polski pod wodzą Jerzego Fiutowskiego. W wielkim finale w Warszawie Miedź po remisie 1:1 (gola dla legniczan zdobył Dariusz Baziuk) zwyciężyła 4:3 w serii rzutów karnych z Górnikiem Zabrze. Dodajmy, że królem strzelców rozgrywek został Daniel Dyluś, w sezonie 1991/1992 również najskuteczniejszy gracz II ligi. W Pucharze Zdobywców Pucharów zespół znad Kaczawy tylko o jedną bramkę okazał się słabszy od słynnego AS Monaco. Po spadku z II ligi w 1998 roku, na zaplecze ekstraklasy legniczanie powrócili jeszcze na sezon 2006/2007.

Po chudszych latach, w 2011 roku rozpoczął się nowy rozdział w historii Miedzi. Dzięki przejęciu klubu przez Andrzeja Dadełło zielono-niebiesko-czerwoni ponownie wyraźnie zaznaczyli swoją obecność na futbolowej mapie kraju. Już rok później w Legnicy świętowano promocję na zaplecze piłkarskiej elity.

 

18 maja 2013 roku Miedź rozegrała pierwszy mecz na Stadionie im. Orła Białego przy sztucznym oświetleniu. Rywalem prowadzonych przez trenera Bogusława Baniaka zielono-niebiesko-czerwonych w historycznym starciu był olsztyński Stomil, który zwyciężył w Legnicy 2:1. 

W sezonie 2017/2018 drużyna trenera Dominika Nowaka wywalczyła historyczny awans do najwyższej klasy. W kolejnych rozgrywkach zespół znad Kaczawy dotarł do półfinału Pucharu Polski. Ostatnim wielkim sukcesem Miedzi było wygranie Fortuna 1 Ligi i awans do PKO Bank Polski Ekstraklasy pod wodzą trenera Wojciecha Łobodzińskiego w sezonie 2021/2022.



Od 1971 roku do chwili obecnej Miedź występowała na różych poziomach rozgrywek – od 4 ligi do Ekstraklasy. Trzeba jednak pamiętać, że w latach 70. czwarty szczebel rozgrywek oznaczał klasę okręgową. Natomiast w 2008 roku w życie weszła reforma rozgrywek, według której zmieniło się nazewnictwo poszczególnych poziomów rozgrywkowych, tzn. 1 liga przemianowana została w Ekstraklasę, II liga w I ligę, itd.  

W 2021 roku z okazji jubileuszu 50-lecia Miedzi, we współpracy z Muzeum Miedzi w Legnicy, powstał film dokumentalny „Złote momenty w historii Miedzi Legnica”, prezentujący klubową historię. Zobaczyć można w nim urywki najważniejszych spotkań zielono-niebiesko-czerwonych, o których opowiadają ich bohaterzy, jak Dariusz Płaczkiewicz, Daniel Dyluś, Wojciech Łobodziński czy Rafał Augustyniak.


SUKCESY

Największym sukcesem w historii Miedź było zdobycie Pucharu Polski w 1992 roku i co się z tym wiąże – start w Pucharze Zdobywców Pucharów, w którym Miedź rywalizowała ze słynnym AS Monaco, prowadzonym wówczas przez znanego trenera Arsene'a Wenegera.

Z okazji jubileuszu 50-lecia Miedzi Legnica w cyklu 50 na 50, przygotowywanym przy merytorycznej współpracy dyrektora Muzeum Miedzi w Legnicy Marcina Makucha, w 50 odcinkach przypomnieliśmy na naszej klubowej stronie internetowej najważniejsze mecze w zielono-niebiesko-czerwonej historii. Cykl dostępny jest TUTAJ.

DROGA DO PUCHARU POLSKI 1992:


21 sierpnia 1991: Ostrovia Ostrów Wielkopolski - Miedź Legnica 1:1, k. 1:3, bramki: Mamot (2') - Dyluś (15'). Więcej o meczu.

4 września 1991: Miedź Legnica - Stal Mielec 3:2, bramki: Dyluś (6', 27', 72') - Barnak (5'), Fedoruk (76'). Więcej o meczu.

20 listopada 1991: Miedź Legnica - Olimpia Poznań 1:0, bramka: Dyluś (50'). Więcej o meczu.

18 marca 1992: Miedź Legnica - Zawisza Bydgoszcz 2:1, bramki: Wójcik (22'), Dyluś (35') - Czyrek (2'). Więcej o meczu.

1 kwietnia 1992: Zawisza Bydgoszcz - Miedź Legnica 2:1, d. 2:2, bramki: Kot (28'), Pasieka (73') - Baziuk (2'), Wójcik (108'). Więcej o meczu.

20 maja 1992: Miedź Legnica - Stilon Gorzów 3:0, bramki: Dyluś (10', 47'), Cymbała (88'). Więcej o meczu.

10 czerwca 1992: Stilon Gorzów - Miedź Legnica 1:1, bramki: Burzawa (33') - Gierejkiewicz (23'). Więcej o meczu.

FINAŁ PUCHARU POLSKI (24 czerwca 1992, Warszawa): 


MIEDŹ LEGNICA - GÓRNIK ZABRZE 1:1, k. 4:3 

Bramki: Baziuk (82') - Jegor (9').

Karne: Dyluś, Gierejkiewicz, Kochanek, A. Wójcik - Jegor, Piotrowicz, R. Staniek.

Sędzia: Michał Listkiewicz.

MIEDŹ: Płaczkiewicz - Kochanek, Michalski, Cymbała (80' W. Górski) - Przerywacz, Gajdzis (73' A. Wójcik), Gierejkiewicz, Ciliński, Dziarmaga - Baziuk, Dyluś.

GÓRNIK: Bęben - Piotrowicz, Wałdoch, Dziuk, Zagórski (76' Grembocki) - Jegor, Koseła, R. Staniek, Agafon - Kraus, Bałuszyński (88' Orzeszek).

Więcej o meczu.


SUPERPUCHAR POLSKI 1992 (1 sierpnia 1992, Lubin):


MIEDŹ LEGNICA - LECH POZNAŃ 2:4 (2:0)

Bramki: Kochanek (14'), W. Górski (18') - Moskal (55'), Podbrożny (57'), Rzepka (62'), Trzeciak (68').

Sędzia: Gerard Wit Żelazko.

MIEDŹ: Płaczkiewicz (46' Primel) - Kochanek (70' Wojtkowski), C. Michalski, Przerywacz - Cymbała, Gajdzis, W. Górski, Ciliński, A. Wójcik - Dziarmaga, Olbiński.

LECH: Sidorczuk - Rzepka, Gębura (30' W. Kryger), Korniejec, Bereszyński - Kofnyt (30' Remień), Moskal, Skrzypczak, Podbrożny - Araszkiewicz (50' Wojtala), Trzeciak.

MIEDŹ W PUCHARZE ZDOBYWCÓW PUCHARÓW:


16 września 1992: MIEDŹ LEGNICA - AS MONACO 0:1 Bramka: Djorkaeff (3').

30 września 1992: AS MONACO - MIEDŹ LEGNICA 0:0. 

HISTORYCZNY AWANS DO LOTTO EKSTRAKLASY

Historyczny awans do najwyższej klasy rozgrywkowej Miedź wywalczyła 27 maja 2018 roku na Stadionie Miejskim im. Orła Białego w Legnicy, pokonując Chojniczankę Chojnice 5:1 w obecnoiści 5998 widzów! Ta wygrana zapewniła zielono-niebiesko-czerwonym zwycięstwo w rozgrywkach I ligi.

MIEDŹ LEGNICA - CHOJNICZANKA CHOJNICE 5:1 (2:0)

Bramki: Santana (14'), Marquitos (26'-karny), Piątkowski (67'), Bartczak (84'), Piasecki (90') oraz Boczek (58).

Żółte kartki: Bożić oraz Piotrowski, Boczek, Zawistowski, Paprzycki, Mikołajczak.

Czerwona kartka: Boczek (64', za drugą żółtą).

Sędziował: Jarosław Przybył (Kluczbnork).

Widzów: 5998.

MIEDŹ: Sapela - Bartczak, Osyra, Bożić, Zieliński - Purzycki, Forsell (74' Piasecki), Santana - Łobodziński (83' Garguła), Marquitos (89' Bartkowiak), Piątkowski.

CHOJNICZANKA: Janukiewicz - Fila, Boczek, Jończy, Pietruszka, Piotrowski, Zawistowski (86' Steblecki), Paprzycki, Górski (46' Mikołajczak), Bąk, Drozdowicz (58' Ryczkowski).




KRÓLOWIE STRZELCÓW W BARWACH MIEDZI

Pierwszym królem strzelców w barwach Miedzi został Stefan Dąbrowski, który w sezonie 1976/1977 zdobył dla legniczan 22 bramki. W tamtych rozgrywkach z drużyną znad Kaczawy osiągnął historyczny, bo pierwszy wywalczony na boisku, awans na trzeci poziom rozgrywkowy. Miedź nie przegrała wówczas ani jednego meczu, jednak o losach awansu decydowały baraże. Dąbrowski w rewanżowym starciu z Czarnymi Żagań nie pomylił się w serii jedenastek. Jego strzał zadecydował o promocji do wyższej klasy rozgrywkowej. 

Wychowanek Górnika Wałbrzych dołączył do Miedzi w sezonie 1972/1973 z Górnika Polkowice. Już w swoim pierwszym oficjalnym spotkaniu w drużynie legniczan zdobył gola. Miało to miejsce 25 marca 1973 r. w starciu przeciwko Victorii Świebodzice. Zdobywał bramki w obu najwyżej wygranych ligowych meczach Miedzi w historii. We wrześniu 1976 roku, w spotkaniu 2 kolejki, strzelił hat-tricka w wygranym 9:0 derbowym starciu z Konfeksem Legnica. Był to pierwszy ligowy pojedynek obu legnickich drużyn. W przedostatniej kolejce sezonu Miedź rozgromiła Odlewnika Gromadka aż 10:0, a król strzelców tamtych rozgrywek zanotował dublet. Do dzisiaj jest to najwyższe ligowe zwycięstwo zespołu znad Kaczawy. Mało tego, do rekordowych tryumfów Dąbrowski prowadził Miedź jako kapitan. Łącznie w 26 meczach sezonu 1976/1977 legniczanie odnieśli 22 zwycięstwa i zanotowali 4 podziały punktów, przy robiącym wrażenie bilansie bramkowym 93:13. Na własnym boisku Miedź odniosła komplet wygranych (bramki 71:7!). Wyjazdowy bilans wyniósł zaś 9-4-0 (bramki 22:6). 

26 sierpnia 1979 r. Dąbrowski rozegrał ostatni mecz dla Miedzi, mierząc się z Chrobrym Głogów (0:1). Po dwóch seriach gier sezonu 1979/1980 wyjechał na ponad rok do Stanów Zjednoczonych, występując w polonijnym klubie Philadelphia Eagle. Od września 1981 r. został zatrudniony w Miedzi jako instruktor piłki nożnej. Szkolił m.in. zespół występujący w międzywojewódzkiej lidze juniorów oraz drugą drużynę. Z legnickim klubem zawodowo związany był do 31 lipca 1992 r.  

 
Fot. archiwum Stefana Dąbrowskiego

Andrzej Jeśmanowicz stanowił o sile legnickiego ataku na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Na treningi do Miedzi trafił w wieku około 14 lat. Początkowo szkolił go Tadeusz Sowa, a następnie krótko Kazimierz Łukasik. Następnie trenował pod wodzą Tadeusza Jazienickiego i Romana Piwowarczyka. Wiosną 1977 r. został włączony do zespołu seniorów prowadzonego przez Szymona Mirera i Kazimierza Niemietiuka. Swoją debiutancką bramkę w barwach Miedzi zdobył we wspomnianym wcześniej, wygranym 10:0 starciu z Odlewnikiem Gromadka. W sezonie 1976/1977 wywalczył z Miedzią historyczny awans na trzeci poziom rozgrywkowy. Wystąpił w pełnym wymiarze czasowym w obu spotkaniach barażowych z Czarnymi Żagań. 

Był pierwszym wychowankiem Miedzi, który zagrał w krajowej elicie. W ekstraklasie zadebiutował 8 marca 1980 r. w barwach Śląska Wrocław w meczu z Łódzkim Klubem Sportowym (1:2). W sezonie 1981/82 grając ponownie dla Miedzi z 20 golami został królem strzelców ligi okręgowej, przyczyniając się do powrotu klubu do III ligi. Z legniczanami zwyciężył m.in. towarzyski turniej im. marszałka Konstantego Rokossowskiego. Miedź zwyciężyła pierwsze dwie edycje. W historycznym, pierwszym wygranym przez drużynę znad Kaczawy finale rywalem legniczan było znane bułgarskie Beroe Stara Zagora. Spotkanie od początku było bardzo zacięte. Techniczną oraz taktyczną wyższość rywali zespół znad Kaczawy niwelował ogromną ambicją, zaangażowaniem i poświęceniem. Ostatecznie Miedź wygrała po dogrywce 4:2, a jedną z bramek zdobył Jeśmanowicz. Ostatni występ w barwach Miedzi zanotował jesienią 1985 roku, a oficjalne pożegnanie Jeśmanowicza odbyło się w maju 1986 r. podczas turnieju im. marszałka K. Rokossowskiego. 

  
Fot. archiwum Andrzeja Jeśmanowicza

Koronę króla strzelców na najwyższym ligowym poziomie spośród królów Miedzi założył Daniel Dyluś. Znakomity napastnik w sezonie 1991/1992 okazał się najlepszym snajperem nie tylko rozgrywek ówczesnej II ligi, ale także Pucharu Polski. W Miedzi zadebiutował 8 października 1989 r. w wyjazdowym starciu z GKS-em Jastrzębie (1:2), a już w następnym spotkaniu - pierwszym domowym w legnickiej drużynie - zdobył zwycięską bramkę w wygranym 1:0 pojedynku z Moto-Jelczem Oława. Swoimi występami i bramkami przyczynił się do utrzymania zespołu na drugim poziomie rozgrywkowym w kraju. 

Następnie z legnicką drużyną zajął czwarte i trzecie miejsce na zapleczu krajowej elity oraz sięgnął po krajowy puchar. W 1991 roku Miedź zagrała w barażach o piłkarską elitę, ale Dyluś nie wystąpił w nich z powodu kontuzji. Jego bilans w ligowych rozgrywkach 1990/1991 wyniósł 36 meczów i 13 bramek. Z kolei sezon 1992/1993 był najlepszym w jego karierze. Miedź przegrała awans w ostatniej kolejce. Ale Dyluś w 30 spotkaniach zaliczył 19 trafień, zostając najlepszym strzelcem obu grup ówczesnej II ligi. Co ciekawe, napastnik Miedzi zdobył w rozgrywkach jedną bramkę więcej, ale mecz z Górnikiem Wałbrzych anulowano, gdyż biało-niebiescy wycofali się z rozgrywek po rundzie jesiennej. Decyzja ta ostatecznie okazała się korzystna dla Dylusia, ponieważ jego konkurent do korony króla strzelców – Bogusław Cygan - z tego samego powodu w strzeleckiej klasyfikacji stracił trzy gole. 

Puchar Polski wzniósł jako kapitan Miedzi. W finałowej serii jedenastek trafił do siatki Górnika, a we wcześniejszych rundach jego 8 goli decydowało o kolejnych awansach. W drużynie znad Kaczawy występował do końca sezonu 1991/1992. Łącznie dla Miedzi rozegrał 94 oficjalne mecze, w których zdobył 46 bramek. Znalazł się w wybranej przez kibiców jedenastce 50-lecia zielono-niebiesko-czerwonych.

   
 Na zdjęciu Daniel Dyluś z Pucharem Polski w dłoniach. Fot. Piotr Krzyżanowski

Zbigniew Murdza
 po koronę króla strzelców w barwach Miedzi sięgał dwukrotnie. Wychowanek Konfeksu Legnica po raz pierwszy do Miedzi trafił na wypożyczenie w sezonie 1992/1993, a później występował w drużynie ze Stadionu im. Orła Białego także w latach 2001-2003. To w tym drugim okresie należał do najważniejszych graczy legnickiego zespołu. Sezon 2001/2002 jako kapitan drużyny zakończył z koroną króla strzelców III grupy III ligi, mając na koncie 21 bramek. Rok później ponownie został najlepszym snajperem rozgrywek, tym razem z 19 golami. Po raz ostatni wystąpił w Miedzi 21 czerwca 2003 r. w wyjazdowym meczu przeciwko Polonii Bytom (0:4). Jego wyborna forma sprawiła, że ponownie zagrał w wyższych ligach. Łącznie rozegrał dla zielono-niebiesko-czerwonych 68 oficjalnych meczów, w których zdobył 42 bramki. 

 
Fot. Piotr Krzyżanowski


KAPITANOWIE MIEDZI LEGNICA: 

1971/1972 - Henryk Medyk;

1972/1973 – Henryk Medyk (runda jesienna), Kazimierz Łukasik (runda wiosenna);

1973/1974 – Ireneusz Michalak; 

1974/1975 – Ireneusz Michalak;
 
1975/1976 – Ireneusz Michalak (runda jesienna), Stefan Dąbrowski (runda wiosenna);

1976/1977 – Stefan Dąbrowski;

1977/1978 – Stefan Dąbrowski;

1978/1979 – Stefan Dąbrowski (do 17 kolejki), Władysław Moroch (od 18 kolejki);

1979/1980 – Władysław Moroch;

1980/1981 – Władysław Moroch (II – Ireneusz Michalak);

1981/1982 – Jan Paliński (II – Leszek Musiał);

1982/1983 – Jan Paliński (do 17 października), Andrzej Piestrak (od 20 października/II – Zygmunt Nedwidek);

1983/1984 – Jan Paliński (runda jesienna), Aleksander Benke (runda wiosenna);

1984/1985 – Aleksander Benke (II – Władysław Moroch);

1985/1986 – Stanisław Kisiel (do połowy września 1985)/ Aleksander Benke;

1986/1987 – Aleksander Benke (runda jesienna)/Benedykt Bylicki (runda wiosenna);

1987/1988 – Waldemar Pierończyk (do 23 kolejki), Jerzy Grygorcewicz (od 24 kolejki);

1988/1989 – Jerzy Grygorcewicz (runda jesienna), Sławomir Wałowski (runda wiosenna);

1989/1990 – Sławomir Wałowski;

1990/1991 – Sławomir Wałowski;

1991/1992 – Daniel Dyluś (II – Jarosław Gierejkiewicz);

1992/1993 – Cezary Michalski;

1993/1994 – Cezary Michalski (runda jesienna), Piotr Przerywacz (runda wiosenna);

1994/1995 – Cezary Michalski (II – Dariusz Dziarmaga);

1995/1996 – Krzysztof Wojtkowski;

1996/1997 – Eugeniusz Ptak;

1997/1998 – Eugeniusz Ptak (II Bogdan Sokołowski);

1998/1999 –  Andrzej Kisiel (II – Krzysztof Łacina);

1999/2000 – Andrzej Kisiel (II – Krzysztof Łacina);

2000/2001 – Krzysztof Łacina (II – Jacek Banaszyński);

2001/2002 – Andrzej Kisiel (runda jesienna), Zbigniew Murdza (runda wiosenna);

2002/2003 – Krzysztof Łacina (II – Zbigniew Murdza);

2003/2004 – Krzysztof Łacina (runda jesienna), Albert Połubiński (runda wiosenna);

2004/2005 – Albert Połubiński (II – Grzegorz Murat);

2005/2006 – Krzysztof Kotlarski;

2006/2007 – Krzysztof Kotlarski (II – Jarosław Krzyżanowski);

2007/2008 – Krzysztof Kotlarski (II – Sebastian Ziajka);

2008/2009 – Krzysztof Kotlarski (runda jesienna), Paweł Woźniak (runda wiosenna do 27 kolejki, II – Sylwester Kret), Krzysztof Kotlarski (runda wiosenna od 28 kolejki, II – Vojislav Bakrac);

2009/2010 – Vojislav Bakrac;

2010/2011 – Marcin Garuch (II – Marcin Orłowski);

2011/2012 – Kamil Hempel (II – Marcin Garuch);

2012/2013 –  Jakub Grzegorzewski (II – Adrian Woźniczka);

2013/2014 – Jakub Grzegorzewski (runda jesienna, II – Zbigniew Zakrzewski), Zbigniew Zakrzewski (runda wiosenna, II – Adrian Woźniczka);

2014/2015 – Radosław Bartoszewicz (II – Wojciech Łobodziński);

2015/2016 – Wojciech Łobodziński (II – Tomasz Midzierski);

2016/2017 – Tomasz Midzierski (runda jesienna), Wojciech Łobodziński (runda wiosenna);

2017/2018 – Wojciech Łobodziński (II – Grzegorz Bartczak);

2018/2019 – Wojciech Łobodziński (runda jesienna, II – Tomislav Bożić), Grzegorz Bartczak (runda wiosenna, II – Rafał Augustyniak);

2019/2020 – Grzegorz Bartczak (II – Łukasz Załuska);

2020/2021 – Szymon Matuszek (II - Paweł Zieliński; zastępcy: Marcin Garuch, Adrian Purzycki i Krzysztof Danielewicz);

2021/2022 – Szymon Matuszek (II – Nemanja Mijusković);

2022/2023 – Szymon Matuszek (radę drużyny na starcie sezonu współtworzyli Nemanja Mijusković, Kamil Zapolnik, Paweł Lenarcik, Maxime Dominguez i Maciej Śliwa; wiosną zastępcami byli Nemanja Mijusković i Angelo Jose Henriquez Iturra);

2023/2024 – Nemanja Mijusković (radę drużyny współtworzą Kamil Drygas, Andrzej Niewulis, Krzysztof Drzazga).


TRENERZY MIEDZI LEGNICA: 

1. Josef Stanko VII 1971 – VI 1972 
2. Stanisław Zagrodnik VI 1972 – XII 1974 
3. Augustyn Dziwisz I 1975 – VIII 1975 
4. Zdzisław Bartnik IX 1975 – XII 1975 
5. Szymon Mirer I 1976 – IV 1977 
6. Kazimierz Niemietiuk IV 1977 – IV 1979 
7. Zdzisław Bartnik IV 1979 – V 1980 
8. Eustachy Poticha V 1980 – III 1981 
9. Stanisław Zagrodnik III 1981 – VI 1981 
10. Kazimierz Niemietiuk VII 1981–VIII 1982 
11. Andrzej Wnuk VIII 1982 – VI 1983 
12. Tadeusz Podhorodecki VII 1983 – VI 1984 
13. Kazimierz Niemietiuk VII 1984 – VIII 1985 
14. Tadeusz Kobiałko IX 1985 – VI 1986 
15. Ryszard Łuczak VII 1986 – IX 1986 
16. Władysław Moroch IX 1986 – XI 1986 
17. Henryk Osuch XII 1986 – V 1988 
18. Aleksander Papiewski V 1988 – VI 1988 
19. Antoni Konsewicz VII 1988 – IX 1989 
20. Jerzy Jastrzębowski IX 1989 – VI 1991 
21. Jerzy Fiutowski VII 1991 – VII 1992 
22. Ryszard Bożyczko VII 1992 – X 1992 
23. Wiesław Wojno XI 1992 – IX 1994 
24. Stanisław Kumik IX 1994 – VIII 1995 
25. Marian Putyra VIII 1995 – XI 1997 
26. Jerzy Fiutowski XII 1997 – X 1999 
27. Władysław Moroch XI 1999 – X 2001 
28. Józef Klepak X 2001 – XI 2003 
29. Bohumil Páník XII 2003 – X 2004 
30. Andrzej Kisiel X 2004 
31. Grzegorz Kowalski X 2004 – V 2005 
32. Petr Němec V 2005 – V 2007 
33. Janusz Kubot V 2007 – VIII 2008 
34. Władysław Moroch  VIII 2008 
35. Jarosław Pedryc VIII 2008 – IV 2009 
36. Janusz Kudyba IV 2009 – VI 2011 
37. Bogusław Baniak VII 2011 – VI 2013 
38. Rafał Ulatowski VI 2013 – IX 2013 
39. Adam Fedoruk i Piotr Tworek IX 2013 – V 2014 
40. Dariusz Żuraw V 2014 – VI 2014 
41. Wojciech Stawowy VI 2014 – X 2014 
42. Janusz Kudyba i Piotr Jacek X 2014  
43. Janusz Kudyba X 2014 – VI 2015 
44. Ryszard Kuźma VI 2015 – VII 2015 
45. Ryszard Tarasiewicz VIII 2015 – VI 2017 
46. Dominik Nowak VI 2017 – VI 2020 
47. Ireneusz Kościelniak VI 2020 – VII 2020 
48. Jarosław Skrobacz VII 2020 – VI 2021 
49. Wojciech Łobodziński VII 2021 - X 2022 
50. Grzegorz Mokry X 2022 - V 2023 
51. Radosław Bella V 2023 - 


Historię Miedzi można poznać dzięki książce „Miedź Legnica. Pół wieku piłkarskiego klubu”, autorstwa Marcina Makucha i Mariusza Bacha. Publikację zakupicie w Strefie Miedzi przy ul. Wrocławskiej 43/1 oraz w Muzeum Miedzi w Legnicy. Wydana w twardej oprawie książka trafiła również do sprzedaży internetowej w naszym sklepie on-line oraz sklepie muzealnym. Cena monografii wynosi 99 zł. Swoistą kontynuacją publikacji jest książka „Miedź Legnica 2021/22”, dostępna w Strefie Miedzi oraz w serwisie sklep.miedzlegnica.eu w cenie 49,99 zł.








Sponsorzy

Sponsor Główny:
https://votum-fh.pl/
Sponsor Strategiczny:
https://portal.legnica.eu/
Sponsor Techniczny:
https://www.adidas.pl/pilka_nozna
Sponsor Sprzętowy:
https://www.no10.pl/